Kotów abisyńskich nie da się pomylić z żadną inną rasą. Najbardziej charakterystyczną ich cechą jest oczywiście przepiękne umaszczenie. Nazywane ono bywa także dzikim lub zajęczym (ponieważ występuje u tych zwierząt) i charakteryzuje się poprzecznym pręgowaniem każdego włosa. Jakiekolwiek pręgi czy cętki są niepożądane. Tylko na czole widnieć musi rysunek, który przypominać ma swym kształtem skarabeusza – świętego żuka starożytnego Egiptu.

Abisyńczyki są eleganckie i pełne uroku. Ich ciało jest ze wszech miar proporcjonalne. Nie za szczupłe i nie za masywne. Być może przez przypadek, być może wskutek świadomej hodowli, rzeczywiście przypominają święte koty z czasów faraonów – można się zatem dać ponieść fantazji i oczyma wyobraźni ujrzeć w pałacach faraonów.

Abisyny należą ponadto raczej do lżejszych kocich ras: samice ważą do 4 kg, samce do 5 kg.

Otwarty, ciekawski charakter kotów abisyńskich wypisany jest na ich pyszczkach: Duże oczy w kształcie migdałów połyskują bursztynem, zielenią lub jasnym brązem. Najbardziej rzucające się w oczy jest jednak ich ciemna otoczka. Duże uszy zdradzają, że abisyny to dobrzy słuchacze, zainteresowani całym swoim otoczeniem i swoją ludzką rodziną. Są osadzone daleko od siebie i szerokie u podstawy oraz lekko zaokrąglone na wierchołku. Na ich tylnej części znajduje się charakterystyczne znakowanie na sierści nazywane „odciskiem kciuka Mahometa”. Głowa kota abisyńskiego jest klinowata, ma jednak delikatny kontur bez wyraźnie zarysowanego stopu i osadzona jest na szczupłej szyi. Długie nogi z owalnymi łapami oraz wąski (zwężający się ku górze) ogon dopełniają obrazu przywodzącego od razu na myśl aktywnego, zwinnego w ruchach kota. Sierść abisyna ze względu na niewielką ilość podszerstka jest niezwykle delikatna i miękka. Zwierzęta te posiadają jednak rozwiniętą kryzę na szyi, na barkach sierść jest nieco krótsza.